Op mijn lagere school liep alles goed. Het was een dorpsschool en iedereen kende iedereen.
Het eerste middelbaar was voor mij moeilijk. Plots kwam ik in een volledig andere wereld: van dorp naar stad. Van kleine school waar de leraars vriendelijk waren naar een school met 100den klassen.
De eerste twee jaar heb ik me kunnen “verstoppen”. Ik probeerde zo weinig mogelijk op te vallen. In het derde jaar kwamen er een paar nieuwe jongens bij. Ze waren 2 jaar ouder dan de anderen in de klas en gedroegen zich als de “bazen” van de klas. En wij waren hun “onderdanen”. Snel hadden ze door dat ik de “brave” was die ze konden treiteren. Ik hield het uit en hoopte dat het zou veranderen in het 4de jaar. Misschien zouden ze weg zijn na de grote vakantie?
Maar het verergerde nog: systematisch maakten ze me belachelijk en scholden ze me uit. Andere klasgenoten kozen partij voor hen en tegen mij. Ze hoopten daardoor bij hen op een goed blaadje te komen. Mijn ouders, vrienden uit de lagere school of buren wisten niks van wat ik dagelijks moest ondergaan en dat wilde ik ook zo houden. Daarom wilde ik ook niet met leerkrachten spreken.
Thuis zocht ik méér en méér op mij PC over zelfmoord: welke manier is het vlugst? En het minst pijnlijk? Wat is de zekerste manier? Hoe lang duurt het voordat je dood bent? Elke dag was ik er mee bezig.
Ik pikte medicamenten en slaappillen uit de nachtkastjes bij mijn grootouders en ook bij mijn ouders. Ik was bezig een voorraad aan te leggen. En zo is het uitkomen. Mijn moeder werd achterdochtig, keek mijn kamer grondig na en vond mijn pot met 50 pillen. Daarna liet ze mijn PC, tablet en I-phone onderzoeken. Ik kon niet anders dan alles opbiechten. Ik was beschaamd om te vertellen dat ik op school een “loser” was.
Maar achteraf bekeken was dé oplossing. Eerst had ik gesprekken met een jonge huisarts daarna met een psycholoog en alles kwam eruit. Echt alles. De school werd er in betrokken, de boemannen werden verwijderd maar toch verkoos ik om te veranderen van school. Een kleinere. En dat bleek ook een goede zet. Ik voelde me er veel beter. Ik hoefde me niet meer te verstoppen. De gesprekken met de psycholoog steunden mij. Er over praten hielp. Ik kon ook alles beter relativeren en daardoor heb ik meer zelfvertrouwen. Ik heb geleerd om “wat als” en “ik zal dat verknoeien” om te draaien naar “ik probeer het, als het verkeerd gaat dan vind ik wel iets om het te herstellen”. En “ik doe mijn best en dat is goed genoeg”. Natuurlijk gaat dat niet zomaar vanzelf, maar bij mij heeft dat echt gewerkt.
Nu zit ik in mijn derde jaar TEW en deels vind ik de nare periode in mijn jeugd zelfs goed. Het heeft me gesterkt. Zelfmoord lijkt op sommige momenten de perfecte oplossing voor alle problemen. Als je zelfmoord pleegt, ben je in één klap van al de ellende af. Maar je verliest ook alle andere dingen. Wat betekent het om afscheid te nemen van je familie, je vrienden, muziek, optredens, sport? Ik denk dat iedereen daar goed moet over nadenken en vooral tijd moet steken in het zoeken en hopelijk vinden van een uitweg. Ondertussen is mijn motto: geen winst, zonder verlies. Soms gelukkig en soms ongelukkig. Het hoort bij het leven.