Ik was 12 toen mijn moeder zelfmoord pleegde. Ik kon het toen gewoon niet geloven. Waarom? Het zoeken naar het waarom bleef in me spoken. Ik voelde me ook verlaten. Had ze me wel ooit gewild? Ik bleef zitten met al mijn vragen.
Het heeft een belangrijke impact gehad op mijn karakter: moeilijk contacten durven leggen met mensen, weinig vertrouwen in mensen.
Vanaf mijn 14de ben ik naar een psycholoog gegaan en hij heeft me onder meer uitgelegd hoe verlatingsangst en bindingsangst ontstaat. Hij heeft me ook geleerd om méér te leven van dag per dag en niet altijd te blijven piekeren. Daarnaast heeft hij me ook duidelijk gemaakt dat ik geen fouten had gemaakt, dat het niet mijn schuld was dat mijn moeder zelfmoord gepleegd heeft. Sinds jaren hou ik een dagboek bij met de leuke dingen die ik mee maak. En als ik me slecht voel dan ga ik daar in lezen en dat lucht op. Ik kan het iedereen aanbevelen. Ik heb ook geleerd om over mijn moeder anders te denken. Nu probeer ik enkel nog aan de leuke dingen die we meegemaakt hebben te denken. En die zijn er gelukkig ook.